به گزارش پایگاه خبری افشاگری، «جان هافمن» کارشناس ژئوپولیتیک خاورمیانه و اسلام سیاسی، با انتشار مقاله ای در «فارین پالیسی»، تحت عنوان «دادن چک سفید به امارات، باید تمام شود»، دلایل خود را برای اینکه چرا آمریکا باید در نوع رابطه با ابوظبی تجدیدنظر کند؛ بیان می کند.
وی در ابتدای این مطلب می نویسد: آمریکا همواره به امارات به عنوان یکی از مهم‌ترین شرکای خود در خاورمیانه نگاه می کند و آن را متحدی کلیدی در بازدارندگی علیه ایران، (ادعای) مقابله با تروریسم و ارتقاء ثبات منطقه‌ای می داند. از سوی دیگر، مداخلات امارات در منطقه یا نقض حقوق بشر از سوی این کشور را خطری برای منافع خود تلقی نمی کند و به همین دلیل است که به رغم همه اینها، امارات را نماد ثبات و پیشرفت در منطقه‌ای پرآشوب معرفی می کند.
هافمن در ادامه می نویسد: با توجه به عضویت اخیر امارات در شورای امنیت سازمان ملل، به نظر می آید که این کشورآماده کمک به آمریکا برای پیشبرد منافع دوجانبه در صحنه جهانی است. اما این رویکرد اشتباه است.
نویسنده در توضیح این مسئله می افزاید: سیاست‌های امارات در خاورمیانه ذاتا ماهیتی ثبات‌زدا دارد و موجب دامن زدن به بسیاری از جنگ‌های داخلی منطقه شده، ناقض قوانین بین‌الملل بوده و تلاش‌ها برای تغییرات دموکراتیک را با شکست مواجه کرده است. از سوی دیگر، امارات بارها تلاش کرده تا در سیاست‌های داخلی آمریکا در بالاترین سطوح مداخله کند و درباره جاسوسی از دیپلمات‌ها و مقامات دولتی سراسر جهان هم ابایی ندارد.
در ادامه مطلب منتشر شده در فارین پالیسی، نویسنده پیشنهاد می کند که با توجه به رفتارهای امارات، دولت واشنگتن باید پیش از خروج از غرب آسیا و ورود به صحنه جدید (آسیا پاسیفیک)، متحدانی را که می‌خواهد منافع خاورمیانه‌ای خود را به آنها واگذار کند، مورد ارزیابی دوباره قرار دهد و آنها را درباره رفتارهایی ازجمله مداخله غیرقانونی در سیاست‌های داخلی آمریکا، پاسخگو کند که این مسئله حداقل در قبال امارات مستلزم آن است که آمریکا، پیش از هرچیز، دادن چک سفید به ابوظبی را خاتمه دهدبا توجه به رفتارهای امارات، دولت واشنگتن باید پیش از خروج از غرب آسیا و ورود به صحنه جدید (آسیا پاسیفیک)، متحدانی را که می‌خواهد منافع خاورمیانه‌ای خود را به آنها واگذار کند، مورد ارزیابی دوباره قرار دهد و آنها را درباره رفتارهایی ازجمله مداخله غیرقانونی در سیاست‌های داخلی آمریکا، پاسخگو کند که این مسئله حداقل در قبال امارات مستلزم آن است که آمریکا، پیش از هرچیز، دادن چک سفید به ابوظبی را خاتمه دهد.
هافمن استدلال خود را اینگونه ادامه می دهد: چندین دهه است که سیاست آمریکا در خاورمیانه روی باور خیالی و اشتباه «ثبات استبدادی» استوار بوده است به این معنا که حکومت‌های خودکامه و مستبد خاورمیانه «می‌توانند با تحمیل نظم سیاسی و اجتماعی علیه شهروندان محرومشان از منافع آمریکا محافظت کنند». اما همان‌طور که ریاست مرکز پژوهش‌های خاورمیانه در دانشگاه دِنوِر می‌گوید، خلاف این باور درست است به این معنا که این رژیم‌های استبدادی «منابع اصلی بی‌ثباتی در منطقه هستند، هم از نظر ماهیت حکومتشان و هم از لحاظ سیاست‌هایی که دنبال می‌کنند».
امارات، نماد بارز این باور نادرست است تا آنجا که «عدم‌پاسخگویی در داخل» و «برخورداری از چک سفید آمریکا» عواملی هستند که باعث شکل‌گیری اقداماتی می‌شوند که ذاتا ثبات‌زدا و مخالف منافع آمریکا هستند.
هافمن در این باره می نویسد: امارات که در سلاح‌های پیشرفته آمریکایی غرق شده، یکی از مداخله‌گرترین کشورهای منطقه است و ردپای ابوظبی در ناآرامی‌ها مصر، سوریه، لیبی، یمن و اخیرا تونس به خوبی قابل مشاهده است. به این ترتیب، اقدامات منطقه‌ای و بین‌المللی امارات به شهرت جهانی آمریکا هم آسیب زده و باعث شده ادعای جو بایدن رئیس جمهور آمریکا برای پیگیری یک سیاست خارجی متمرکز بر حقوق بشر، ریاکارانه به نظر برسد. این در حالی است که امارات فقط منافع خارجی آمریکا را تضعیف نکرده است که مثال بارز آن، خبری بود که در شهریور امسال منتشر شد و حاکی از جاسوسی سه مأمور سابق اطلاعاتی آمریکا برای ابوظبی بود.
هافن در نهایت می نویسد: سریعترین راه برای پایان دان به چک سفید امضای آمریکا، عدم فروش تسلیحات آمریکایی به امارات است- اقداماتی ممکن است آینده پایگاه هوایی آمریکا در «الظفره» را به خطر بیندازد، اما فرصتی برای بازبینی حضور نظامی گسترده ایالات متحده در منطقه فراهم می کند که خود، عاملی بی‌ثبات‌کننده بوده است. بازبینی در روابط واشنگتن-ابوظبی باید به عنوان یک کاتالیزور برای بازنگری اساسی در راهبرد گسترده تر واشنگتن در خاورمیانه تلقی شود- راهبردی که بر پایه‌ی باور نادرست «ثبات استبدادی» بنا شده است.
